Henryk Lasko jest artystą, który nieustannie poszukuje nowych form wyrazu. Próbuje wyrazić siebie i świat, który go otacza w rysunku, grafice, a także w malarstwie akwarelowym, akrylowym i olejnym. Jego monotypie cieszą się popularnością po obu stronach Oceanu Atlantyckiego. Nieustannie doskonaląc swój warsztat, oscyluje wokół kilku wątków tematycznych, wśród których jego miasto – Przemyśl, natura i jej codzienność oraz muzyka (zwłaszcza jazzowa) zajmują poczesne miejsce. Niekiedy odnosi się wręcz wrażenie, że artysta tworzy nieustanne wariacje wokół kilku głównych tematów, jakby uporczywie próbował dotrzeć do wielości ich pokładów i znaczeń.

Nie on pierwszy swoje miejsce zamieszkania uczynił centrum tematycznym swojej sztuki – rzadkość to jednak w obecnych czasach, by pozostać wiernym pewnemu nurtowi, a równocześnie wyrażać go na tyle różnych sposobów. Henryk Lasko zaprasza swoich odbiorców przede wszystkim do spaceru w głąb „nierzeczywiście rzeczywistego” Przemyśla. Niczym Canaletto dla Wenecji, Drezna czy Warszawy dokumentuje różne zakątki miasta, ale przecież jego sztukę trudno nazwać realistyczną. To często impresje na temat znanych widoków, zabytków, czy zakątków, a dużo częściej próba uchwycenia fenomenu miejsc codziennie mijanych, które wydają się znajome i oczywiste. Henryk Lasko z jednej strony oswaja przestrzeń dobrze znaną, a z drugiej zmusza do namysłu nad jej niezliczonymi pokładami funkcjonowania i trwania. Ta trwałość jest bowiem iluzoryczna – zmieniają się pory roku, pogoda, światło, czy wreszcie sam odbiorca, dlatego też miejsca Henryka Laski nigdy nie są takie same. Tak samo można popatrzeć na pejzaże czy rośliny artysty – z pozoru wręcz banalne, zapraszają do poszukiwania własnych ścieżek ich odbioru; mienią się tysiącem odblasków i odcieni – dają ukojenie, jak przystało na naturę, a przecież niepokoją i nie pozostawiają odbiorcy neutralnym.

Sztuka Henryka Laski uwodzi na wiele sposobów. Jednym z nich jest fascynacja barwą i światłem – kolor, migotliwość (nie)uchwytnych dla oka wrażeń i ich zmienność, czy natężenie odcieni to elementy rozpoznawalne w pracach artysty. I nawet jeśli „bawi się” on formą i ogranicza środki wyrazu do minimum, to gra skojarzeń wzrokowych nigdy u niego nie jest przypadkowa. Może dlatego Henryk Lasko jest twórcą, w którego pracach można odnaleźć wiele skojarzeń z własnego świata – jest on znajomy i nasz, a przecież stale na nowo go odkrywamy i redefiniujemy, nieustannie patrząc na niego z innych punktów widzenia.

prof. Tomasz Pudłocki