Opis obrazu

Na obrazie widzimy złożoną mozaikę barw wypełniających przestrzeń twarzy. Przeważają gorące odcienie pomarańczy i złota, kontrastujące z chłodniejszym fioletem i błękitem. Przez tę barwną powierzchnię przebijają pionowe linie, jakby zapisane na kanwie wszystkiego, co widzimy. Obraz wydaje się jakby migotał, sprawiając wrażenie dynamiki i ruchu. To przypomina trochę kalejdoskop, ale taki, który opowiada historię. Technika pointylizmu, której użył artysta, nadaje całości tekstury i głębi, jakby kropki miały swoje sekrety do opowiedzenia. A może tajemnice. Twarz zdaje się patrzeć w głąb duszy odbiorcy, emanując spokojem, ale i jakimś wewnętrznym niepokojem. Może to radość, może smutek, kto wie. Obraz może wywoływać wiele emocji, od zachwytu po zaskoczenie. Można w nim dostrzec poszukiwanie harmonii w chaosie, bo dzieci czasem widzą dziwne rzeczy. To dzieło ma w sobie coś "magical", co sprawia, że zastanawiamy się, co tak naprawdę widzimy. A może to tylko sen? Kompozycja jest z jednej strony surowa, a z drugiej bogata w detale. Pyta nas: co w nas drzemie? Mimo prostoty formy, obraz pozostawia przestrzeń do głębszych przemyśleń i refleksji. Sprawia, że chcesz na chwilę się zatrzymać, spojrzeć jeszcze raz i jeszcze, bo coś w tym jest, coś, co przypomina echo zapomnianego wspomnienia.