Opis obrazu

Obraz składa się z trzech paneli, a każdy z nich przedstawia samotne drzewo na tle zmieniającego się krajobrazu. Dominują tu ciepłe odcienie pomarańczu i brązu, które płynnie przechodzą w odcienie zieleni na dole, tworząc coś w rodzaju abstrakcyjnego pejzażu. Kompozycja jest prosta, ale jednocześnie fascynująca. Rytmiczne powtórzenie kształtów nadaje całości pewną harmonię, która przyciąga oko. Nastrój obrazu jest melancholijny, ale i pełen jakiejś niewypowiedzianej nadziei. To trochę jak jesień, kiedy liście są takie kolorowe i wszystko pachnie wilgotną ziemią. Artystyczne techniki, które tu widzimy, to impast, gdzie grubo nakładaną farbę można niemal poczuć pod palcami oraz płynne mieszanie barw, które tworzy efekt rozmycia. Styl jest na swój sposób prosty, ale intensywnie oddziałujący na emocje. Można tu dostrzec echo minimalizmu, gdzie jeden element, jak to samotne drzewo, staje się centralnym punktem zainteresowania. Czy ten obraz może wywoływać jakieś uczucia? Oj, zdecydowanie tak. Można się poczuć jak w bajce, gdzie każde drzewo kryje w sobie tajemnicę. Dziecko by powiedziało: "To dżewo chce być dotknięte słońcem!". I coś w tym jest, bo promienie przypominają o cieple i ochronie. Patrząc na ten obraz, można się poczuć jak w innym, magicznym świecie, gdzie czas płynie wolniej. Kto by pomyślał, że kilka plam farby może tak zagrać na emocjach. To sztuka w najlepszym "sense" tego słowa.