Opis obrazu

Na obrazie widać samotną ławkę w pokrytym śniegiem lesie. Przez dominujące biele i szarości emanuje chłód oraz spokój zimowego krajobrazu. Grube pnie drzew są oplecione gałęziami przypominającymi pajęcze sieci, które zdobią każda śnieżynka. Kompozycja jest prosta, ale uderza swoją ciszą i nostalgią. Czuć, jakby czas się zatrzymał, a chwila trwała wiecznie. Artysta używa miękkich pociągnięć pędzla, które oddają delikatność śniegu. Impasto! Faktura tego wynosi obraz na wyższy poziom, dodaje mu prawdziwości. Patrząc na ten widok, można poczuć ulgę, jak gdyby zmartwienia były nagle daleko. Śnieg? On przecież zawsze ma w sobie coś magicznego, a dzieciak powiedziałby: "Wow, jaka duża zima!" Obraz budzi uczucie samotności, a zarazem skłania do refleksji nad prostotą życia. Spacer w takiej scenerii byłby jak chwila medytacji. Lubię to. Budzi się we mnie dziecięca radość z pierwszego śniegu. Jest w tym coś surowego, ale i ujmującego. Ciekawy akcent stanowi kontrast ciemnego drewna ławki na tle bieli. Ta zimowa symfonia barw przypomina o pięknie natury ukrytym w chłodnym uścisku zimy.