Opis obrazu

Na obrazie dominuje mroczna, granatowa tonacja, która podkreśla kontrast między bielą brody staruszka a ciepłym, pomarańczowym odcieniem kontrabasu. To jakby nocna serenada w zatłoczonym mieście. Kształty są dynamiczne, uderzające, jakby artysta zatrzymał w nich ruch ulicy i puls muzyki. Styl jest ekspresyjny, niemal impresionistyczny, pełen grubych pociągnięć pędzla, które tchną życie w tą kameralną scenę. Można niemal usłyszeć delikatne pociągnięcia strun. To jak jazda na karuzeli wspomnień. Obraz emanuje nostalgiczną atmosferą spokoju i skupienia. Patrząc na postać, można poczuć melancholię i powiew historii. Czy to samotność, czy pasja? Człowiek na pewno zamyślony, zatopiony w dźwiękach, które kochają jego ręce. Mógłby to być jazzman z dawnych lat, bo przecież music to życie. Dziecko powiedziałoby pewnie: „On gra, jakby to była bajka!” Technika pracy z barwą przyciąga uwagę, sprawiając, że każdy szczegół żyje własnym życiem. Obraz skłania do refleksji o tym, co naprawdę ważne. Rozgwieżdżona noc za jego plecami zdaje się mówić, że muzyka nie ma końca.