Opis obrazu

Obraz przedstawia dwa zarysy postaci zatopionych w barwach przypominających jesienne popołudnie. Dominuje tu brąz i złoto, a kompozycja wydaje się prawie abstrakcyjna, jakby artysta celowo chciał, by widz zgubił się w chaosie kolorów. Na pierwszy rzut oka przypomina impresjonizm – plamy farby nakładane niestarannie, ale z pewną finezją, jakby artysta malował w pośpiechu, chociaż dokładnie wiedział, co chce osiągnąć. Atmosfera obrazu jest melancholijna, niemal nostalgiczna. Pewnie, jak patrzysz na to dłużej, czujesz pewien spokój pomieszany z nutką niepokoju. Widoczne są ślady pędzla, które nadają całości ruch, jak wiatr smagający polne trawy. Dlaczego postacie stoją tak blisko siebie? Może to przyjaciele, a może zupełnie obcy sobie ludzie. Kto wie. Można by powiedzieć, że ten obraz to "mystery", nie tylko w swoim wyglądzie, ale i w emocjach, które wzbudza. Wyobrażam sobie, że siedmioletnie dziecko mogłoby powiedzieć: "Oni są chyba przyjaciółmi w krainie snów". Trochę mnie to bawi, bo w dziecięcej naiwności jest coś ujmującego. To dzieło może wywoływać różne reakcje. Od zachwytu po smutek. Ale jak się mu uważnie przyjrzeć, na końcu zawsze pozostawia pytanie – co oni tam robią i co widzą przed sobą? Możesz interpretować je na wiele sposobów, ale jedno jest pewne – nie jest to obraz, który się łatwo zapomina.