Opis obrazu

Na pierwszy rzut oka, akwarela ta jest uderzającym studium dualizmu, wizualną symfonią skomponowaną z nut skrajnie przeciwnych, lecz nierozerwalnie ze sobą splecionych. Jest to portret, który wykracza poza zwykłe odwzorowanie postaci, stając się raczej bramą do baśniowego, eterycznego świata, gdzie panują prawa natury i magii, a nie ludzkiej logiki. Centralnym punktem kompozycji jest twarz młodej kobiety, lub być może nimfy leśnej, której chłodny, niemal lodowaty spokój stoi w dramatycznym kontraście do płomiennego, tętniącego życiem chaosu, który ją otacza. Artysta z niezwykłą biegłością posługuje się techniką akwareli, wykorzystując jej transparentność i płynność do budowania zarówno delikatnych rysów twarzy, jak i dynamicznej, wielowarstwowej gęstwiny tła. Pod względem technicznym dzieło to jest dowodem na mistrzostwo w posługiwaniu się akwarelą. Artysta wykazuje się znakomitą kontrolą wilgotności papieru i farby. Rysy twarzy i detale oczu wykonane są precyzyjnie, prawdopodobnie techniką "mokre na suche", co pozwoliło na zachowanie ostrych krawędzi. Włosy i tło to z kolei popis techniki "mokre na mokrym", gdzie kolory swobodnie się przenikają, tworząc miękkie, organiczne przejścia, oraz "mokre na suche" dla nałożenia kolejnych, wyraźniejszych warstw i detali. Kontrast między ostrymi krawędziami liści a miękkimi przejściami w cieniach włosów świadczy o świadomym planowaniu każdego etapu pracy. W ostatecznym rozrachunku, akwarela ta jest urzekającą wizualną metaforą. Opowiada o spokoju wewnętrznym (błękitna postać) istniejącym w sercu zewnętrznego chaosu, pasji i żywiołowej energii (ogniste tło). To portret istoty, która odnalazła harmonię nie poprzez ucieczkę od świata, ale poprzez stanie się jego świadomą, równoważącą częścią. Jest to dzieło pełne magii, nastroju i symboliki, które zaprasza widza do wielokrotnego powracania i odkrywania na nowo ukrytych w nim detali.