Opis obrazu

Na płótnie rozlewa się chłodna gama błękitów, szarości i iskrzących fioletów, poszarpana jak lód co pęka. W centrum bieli migocze scena, z półmroku wyłania się kameralny skład, sylwetki ledwie szkic. Grube impasty i ślady noża malarskiego budują tło, które przypomina ścianę dźwięku. Kompozycja oddycha dzięki pustce u góry i skupieniu energii na dole, przy krzesłach i pulpitach. Atmosfera jest rześka i lekko melancholijna, lecz rozbłyski magenty naprawde ocieplają brzmienie sceny. Muzycy grają i to jest super. Styl dryfuje między impresją a abstrakcją, kontury uciekają, światło wsuwa się jak reflektor. Czuję drżenie, cos jak trema przed koncertem, a zarazem spokój po pierwszym takcie, takie dobre vibes. To obraz ciszy rzeźbionej dźwiękiem i wspólnoty bez twarzy, gdzie chlapnięcia farby brzmią jak echo.