Opis obrazu

Na płótnie dominuje ciepła paleta beżów, brązów i soczystej czerwieni, które układają się w sylwetkę pianistki odwróconej plecami. Tło to mleczne smugi i zgrubienia farby, jakby chmury kurzu nad klawiszami. Kompozycja pionowa kieruje wzrok wzdłuż odsłoniętych pleców ku dłoni zawieszonej nad bielą i czernią klawiatury. Faktura gęsta, miejscami wręcz impastowa, z śladami szpachli i przecierek. Pociągnięcia są niechlujne, ale celowe, vibrant. Powietrze wisi spokojem po ostatnim akordzie, trochę melancholii, troche żaru. Pani gra i jest dużo czerwonego. Czuję poranek i miękki szlafrok, szybki ruch, a potem stop. Artysta fliruje z ekspresjonizmem i realizmem, rozbija rysy, zostawia plamę zamiast twarzy. To obraz o wolności, kiedy odwracasz się od widowni i grasz tylko dla siebie. Ja bym został tu chwilke dłużej, bo ta cisza lekko skrzypi.