Opis obrazu

Obraz jest jak sen, w którym cienka granica między rzeczywistością a wyobraźnią subtelnie się zaciera. Kolory delikatnie przeplatają się między sobą: przygaszone zielenie, bladoczerwone akcenty i chłodne błękity tworzą nieco nostalgiczną paletę. Zawarte postacie zdają się być zawieszone w przestrzeni, ich kształty są rozmazane, jakby artysta uciekał od konkretności, skupiając się raczej na wrażeniu. Kompozycja jest dynamiczna, choć w pewien sposób chaotyczna, co buduje aurę tajemniczości. Serce rośnie na widok tej delikatności, a jednak jest coś niepokojącego. Wpatrując się w te rozmyte twarze, czuje się niepewność, jakby patrzyły prosto w duszę. Technika przypomina trochę dziecinną grę z farbami akwarelowymi, ale z premedytacją. Odbicia emocji, których się nie rozumie, ścigają się w głowie. Obraz emanuje pewną surowością, a jednocześnie jest "etheral," niesamowicie ulotny. Może jest to opowieść o zagubieniu, może o poszukiwaniu. "Patrzałem długo i nadal nie wiem co to jest!" – mogłoby powiedzieć dziecko. Artystyczny zamysł, pełen ledwo widocznych kresek, sprawia, że każdy widzi coś innego; to pod tym względem obraz jest niczym lustro dla emocji widza. Osobiście czuję, że jest to poszukiwanie sensu wewnętrznego chaosu.