Opis obrazu

"Moje jedyne zwariowane życie” to surrealistyczny obraz wykonany w 2025 roku. To opowieść o odwadze, spontaniczności i zgodzie na to, że świat nie zawsze musi być przewidywalny, by był piękny. Na obrazie dziecko siedzi swobodnie na ogromnej głowie żaby — jak na niespodziewanym, dzikim rumaku wyjętym z krainy fantazji. Ten z pozoru nierealny towarzysz staje się metaforą życia: wielkiego, nieokiełznanego, czasem komicznego, a czasami onieśmielająco potężnego. Chłopiec dmucha bańki mydlane, które unoszą się ku niebu, jak małe, ulotne chwile — impulsy, które nadają rytm codzienności. Dziecięcy gest staje się symbolem zgody na to, że życie nie jest linią prostą, lecz zbiorem pełnych koloru chwil, nie zawsze zaplanowanych, nie zawsze takich, jakbyśmy oczekiwali. Żaba, zanurzona częściowo w wodzie, łączy dwa światy: ten, który znamy, i ten, który kryje się pod powierzchnią — świat emocji, intuicji i tego, co niewypowiedziane. Jej wielkie, spokojne oko emanuje cierpliwością i mądrością natury, jakby mówiło: "Świat jest dziwny, ale to dobrze. Idź dalej” . W jej nieruchomym trwaniu jest siła, która balansuje lekkość dziecka. Łąka pełna margaretek, odbijające niebo, miękkie światło i kojące zielenie tworzą przestrzeń, w której chaos spotyka się z harmonią. Ta pozornie prosta chwila — dziecko siedzące na bajkowej istocie — staje się manifestem: Życie jest szalone, nieprzewidywalne, czasem absurdalne, ale jest też moje jedyne. I dlatego warto przeżyć je w pełni. To obraz o odpuszczeniu lęku, o zaufaniu, o radości z rzeczy, które po prostu się zdarzają. Obraz przypomina, że nie trzeba czekać na „kiedyś”. Wszystko, co ważne, zaczyna się właśnie teraz — w tej jednej, niespodziewanej chwili, która może odmienić całe życie. Każdy obraz Agaty Buczek powstaje tylko raz, jest jedyny i niepowtarzalny. Oryginalne dzieła poza walorami estetycznymi i głębokim przekazem, posiadają wysoką wartość kolekcjonerską.