Opis obrazu

Obraz przedstawia postać siedzącą na krześle, uchwyconą w chwili zamyślenia lub smutku. Głowa pochylona w dół, ramiona otaczają kolana; całość emanuje intymnością i introspekcją. Dominują odcienie ciepłego brązu i czerwieni—delikatne, ale i pełne emocji. Kolorystyka przywodzi na myśl jesienne liście i zmierzch dnia. Kompozycja jest prosta, ale niezwykle ekspresyjna. Coś w tej samotności przyciąga wzrok. Charakterystyczne kreskowanie nadaje całości wrażenie szkicu, co z kolei wprowadza pewną dynamikę w statyczną scenę. Czuć tu echo techniki impresjonistycznej, choć jego emocjonalność jest bardziej introwertyczna. Nastrój obrazu jest melancholijny. Czy widz czuje smutek czy nadzieję to już osobna sprawa. No bo w sumie, każde spojrzenie daje nową historię. Fragment obrazu może przywodzić na myśl wspomnienie, może zapomniane marzenie. Jak mała tajemnica, którą ktoś pozostawił między liniami. Styl artystyczny jest surowy, minimalistyczny, ale i tak pełen emocji. To takie "keep it simple," a mimo to, głęboko poruszające. Może to nostalgia, a może coś więcej. Oglądając ten obraz, widz może poczuć się jakby błądził po własnych myślach—coś znajomego, ale nieuchwytnego. Wow, wyglądam przez okno! Tak by powiedziało dziecko, widząc jak światło i cień bawią się na postaci. To jak jedna z tych chwil, kiedy cisza mówi więcej niż tysiąc słów.