Opis obrazu

Obraz, jaki widzimy to intrygująca kompozycja pełna intensywnych czerwieni i ciepłych brązów. W centrum znajduje się postać, skłaniająca głowę nisko, niemal zapadająca się w siebie. Kształty są zamazane, niemal abstrakcyjne, co dodaje dziełu niezwykłej głębi. Tło w bardziej stonowanych odcieniach ziemi nadaje całości intymny charakter, jakby scena rozgrywała się w zaciszu prywatnego świata. Coś w rodzaju "lost in thoughts". Atmosfera obrazu jest dosyć melancholijna. Emanuje z niego ciężki nastrój kontemplacji, a może nawet samotni. Jest w tym coś, co sprawia, że skłaniamy się do refleksji nad własnym wnętrzem. Czy to smutek? A dzieci czasem się smucą, kiedy nie dostają lodów. Artysta posługuje się technikami przypominającymi ekspresjonizm, wykorzystując dynamiczne pociągnięcia pędzlem, które nadają dziełu nieco chaotyczną energię. Obraz budzi emocje. Z jednej strony czujemy pewien niepokój, z drugiej potrafimy dostrzec piękno w tej surowości. Można to interpretować jako symbolikę zmagania się z wewnętrznymi demonami, a zarazem jako triumf nadmiaru emocji. Jest coś hipnotyzującego w tej twarzy, której prawie nie widzimy, niemal jakby chciała coś nam powiedzieć. W każdym razie, ten obraz na pewno zostaje w pamięci, przyciąga wzrok i zmusza do zastanowienia się nad sobą. Beauty is in the chaos, czyż nie?