Jean Baptiste Corot

Jean-Baptiste Camille Corot (ur. 26 lipca 1796 w Paryżu, zm. 22 lutego 1875 w Ville-d'Avray) – francuski malarz, przedstawiciel kierunku realistycznego. Malował głównie pejzaże, ponadto sceny historyczne i portrety. Wykonał również kilka akwafort.

Jego rodzice byli dobrze sytuowanymi krawcami na dworze Napoleona I, posiadali również salon mody. Ojciec chciał go przygotować do zawodu kupca tekstylnego, lecz zrezygnował z planów i umożliwił synowi karierę artystyczną. Pierwszych profesjonalnych lekcji udzielili Corotowi malarze Achille Etna Michallon i Jean Victor Bertin. W latach 1825 – 1828 przyszły artysta przebywał we Włoszech, studiował dzieła starych mistrzów, odwiedził Rzym, Neapol i Wenecję. Do Włoch wracał jeszcze dwukrotnie w 1834 i w 1843. Plonem wyjazdu było ponad 200 rysunków i 150 obrazów.

Po powrocie do Francji Carot zamieszkał w Paryżu, jednak stale podróżował po kraju w poszukiwaniu inspiracji dla swoich obrazów. Odwiedzał Prowansję, Burgundię i Bretanię, często wracał do przywiezionych z Włoch szkiców i rysunków. Pierwszą pracę wystawił w paryskim Salonie w 1827, od 1835 wystawiał już regularnie, a od 1848 był członkiem jury. Dwukrotnie wyróżniano go Legią Honorową. Pod koniec życia malarz cieszył się dużym uznaniem, osiągnął też znaczny sukces materialny. Wg współczesnych odznaczał się niezwykłą hojnością wspierając ubogich i początkujących artystów. Był przy tym człowiekiem skromnym, apolitycznym i spełnionym. Zmarł w 1875 w wyniku choroby żołądka, został pochowany w Paryżu na cmentarzu Père-Lachaise.

Wśród jego uczniów i malarzy, którzy oficjalnie uznawali się za kontynuatorów jego dziedzictwa artystycznego byli m.in. Camille Pissarro, Eugène Boudin, Pascal Dagnan-Bouveret i Berthe Morisot.