Beschreibung des Bildes

Jerzy Plucha w swoim malarstwie posługuje się starodawną i bardzo trwałą techniką tempery jajowej (malarstwo sakralne gotyku, ikony), która używana była do okresu renesansu. Wyparta została przez spoiwo olejne i od tego czasu używana sporadycznie. Szlachetna technika tempery naturalnej uważana jest za wyjątkowo trudną i czasochłonną, co ma związek z autorskim przygotowaniem podłoża oraz ręcznym ucieraniem pigmentów ze spoiwem. Artysta, z zawodu konserwator dzieł sztuki, w początkowym okresie swojej twórczości malował kopie obrazów oraz obrazy abstrakcyjne w technice olejnej. Pod koniec lat 90-tych postanowił poszukać własnej tożsamości artystycznej w konwencji przedstawiającej. Spowodowało to zmianę spoiwa olejnego na jajowe, a także rozwiązania formalne odmienne od malarstwa "starych mistrzów" i mistrzów współczesnych. W malarstwie J. Pluchy można zauważyć "ducha" Secesji, co ma związek z częstym używaniem złota płatkowego, złota mineralnego a także dekoracyjność i dbałość o szczegóły. „Malarstwo Jerzego Pluchy, oderwane od współczesnych prądów i mód plastycznych, rozwija się swym odmiennym, nietypowym rytmem. Artysta wychowany na starych mistrzach, wypracował własną, odrębną estetykę, pełną odniesień do najświetniejszych, dekoracyjnych osiągnięć okresu europejskiej secesji z przełomu XIX i XX wieku. Niezwykły nastrój figuratywnych płócien artysty, oparty jest na wyszukanej i pastelowej palecie barwnej. Baśniowość i szlachetność tego malarstwa, pogłębia zastosowanie technik malarskich zaczerpniętych z historii sztuki, co świadczy o bogatej wiedzy i doświadczeniu autora. Dzięki temu, możemy się zanurzyć w niezwykły świat, pełen łagodnej zadumy malarza i poety, jakim jest Jerzy Plucha”. Jerzy Tyburski (dyrektor BWA w Zamościu).