Monika Kalityńska

        Świat postrzega kolorami, kształtami i światłem, powodując ich wzajemne przenikanie i zespalanie, tworząc harmonię i kompozycję. Wychwytuje z natury tkwiące w niej tajemnice, urodę i rytmy wywołujące emocje i proces przeżywania.

        Od wielu lat artystkę fascynuje pejzaż, który stał się źródłem nieustających inspiracji, rejestracją otoczenia, nieustanną rozmową z przestrzenią. Pejzaż, ujęty w bardzo szerokim planie, sprowadza do obranego przez nią samą kadru.

        Genezą twórczości, widzenia świata i obrazowania jest oddziaływanie przestrzeni pomiędzy artystką a naturą, wypełnione odczuciami, emocjami, spostrzeżeniami, skojarzeniami. Obserwując wnikliwie naturę stara się wyłowić przestrzenno - czasowe rytmy, zestawienia, zapamiętać wibracje, pulsacje. Dynamiczność, statyczność zjawisk atmosferycznych, rytmika i ruch przesuwających się drzew, to przestrzeń nasuwająca gotowe rozwiązania artystyczne. Poszukuje majestatycznego brzmienia, ostatecznego sensu poprzez oczyszczenie, odrzucenie wszystkiego, co niepotrzebne i rozmywające siłę wypowiedzi. Napędem do malowania jest obserwacja przyrody. Inspiracją do tworzenia stał się krajobraz, z którym styka się na co dzień w zwykłym szarym dniu. Jego przeobrażenia, wynikające ze zmiany pory roku, pogody, czy zjawisk atmosferycznych wywołują różnorodne uczucia, emocje, przeżycia. Zmienność rodzi nowe interpretacje, kreacje. Pozwala na powroty do tego samego motywu, kompozycji, ale już w innej aurze, klimacie, nastroju, czy kolorze. Niektóre fragmenty milkną,

a inne krzyczą, są wyraźne lub się zacierają. Raz emanują ciepłem, aurą radości, a innym razem chłodem, nostalgią, ciszą bądź niepokojem, ruchem, a nawet dźwiękiem. Stają się żywe lub martwe, zaklęte w bezruchu.