Marie Laurencin (ur. 31 października 1883, zm. 8 czerwca 1956) – francuska malarka i graficzka.
W wieku 18 lat uczęszczała do szkoły w Sèvres, gdzie uczyła się rysunku na porcelanie. Następnie wróciła do Paryża i kontynuowała naukę rysunku w Akademii Humberta, gdzie poznała Georges'a Bracque'a.
Laurencin należała do kręgu paryskiej awangardy malarskiej, która związana była z Bateau Lavoir na Montmartre. Była pierwszą kobietą malującą techniką kubistyczną. W 1907 wzięła udział w salonie niezależnych, przedstawiając swe prace z pierwszego okresu. Znana była z tworzenia idealizowanych portretów kobiecych. W tym samym roku (1907) Pablo Picasso zaznajomił ją z poetą awangardowym Guillaume'em Apollinaire'em, którego była wielką miłością i muzą (do 1912).
Na początku I wojny światowej poślubiła Niemca barona Ottona von Waëtjena, z którym schroniła się w Hiszpanii. Rozwiodła się z nim w 1920 i powróciła do Paryża. Odtąd wiodła życie kobiety niezależnej i wyzwolonej.
Guillaume Apollinaire mówił o niej: „Ona jest wesoła, dobra, dowcipna, ma taki talent. Jest małym słoneczkiem. To ja w kobiecej postaci!