Maria Anto

Maria Anto, wł. Maria Czarnecka (Antoszkiewicz) (ur. 15 grudnia 1936 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2007 tamże) – polska malarka.

Córka Tadeusza Czarneckiego i Józefiny Nelly Egiersdorff, jednej z pierwszych studentek Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego (w latach 1918–1922). Jej ojciec Tadeusz Czarnecki (ps. Uszycki)[1], brat Konstanty Paprocki (ps Lech)[2] i kuzyn Adam Wojciech Kloss (ps. Junak)[3] brali udział w powstaniu warszawskim.

Życiorys

Grób Marii Anto na Cmentarzu Powązkowskim
Ukończyła Wydział Malarstwa na ASP w Warszawie w 1962 roku. Brała udział m.in. w Biennale w São Paulo w 1963 roku (komisarz sekcji polskiej – Ryszard Stanisławski, dyrektor Muzeum Sztuki w Łodzi) oraz w ponad 200 wystawach w kraju i zagranicą. Laureatka wielu nagród i wyróżnień za swoją twórczość i poszczególne dzieła.[potrzebny przypis]

Tworzyła silnie emocjonalne dzieła na granicy surrealizmu, malarstwa fantastycznego i prymitywnego. W latach 70. związana była z galerią Cortina w Mediolanie. Była przyjaciółką Dino Buzzatiego, Michała Walickiego[potrzebny przypis] i Maxa Ernsta[4].

Porównywana przez krytyków[przez kogo?] do Fridy Kahlo, Yves’a Tanguy’ego, Maxa Ernsta, Giorgia de Chirico i Henri’ego Rousseau, stworzyła[według kogo?] jednak całkowicie własny, indywidualny i niepowtarzalny styl. Jej silnie emocjonalnie i fantastyczne obrazy znajdują się krajowych i światowych kolekcjach, m.in. Muzeum Narodowym w Warszawie, w Galerii Zachęta w Warszawie czy Muzeum Karlsruhe, Muzeum Sztuki Współczesnej w Sztokholmie oraz wielu kolekcjach prywatnych[potrzebny przypis] na wszystkich kontynentach[styl do poprawy], dając świadectwo jej niezwykłego talentu i wrażliwości.

W obrazach artystki odcisnęło się[według kogo?] piętno doświadczenia dzieciństwa spędzonego w okupowanej Warszawie, śmierci najbliższych oraz traumatyczny epizod ocalenia w drodze do niemieckiego obozu. Lęki i traumy dzieciństwa widoczne w jej późniejszej twórczości, przełamane zostały jej magiczną wyobraźnią i głęboką erudycją.

Artystka byłą oddaną organizatorką życia artystycznego w czasie stanu wojennego w Polsce[4]. W jej domu i pracowni, w czasie bojkotu oficjalnych instytucji w czasie i po stanie wojennym (1982-1986), odbywały się wystawy i spotkania nieoficjalnego obiegu, organizowała pokazy, współtworzyła Solidarność Artystów równocześnie kontynuując swoją wybitną twórczość.

Zmarła 10 kwietnia 2007, pochowana została na Powązkach w rodzinnym grobie Czarneckich.

Na przełomie 2017 i 2018 roku w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie odbyła się pierwsza pośmiertna wystawa retrospektywna prac artystki[5].