Beschreibung des Bildes

Przedstawiam Państwu historie nieszczęśliwej miłości młodej dziewczyny, do pewnego chłopca. Rzecz rozgrywa się na ziemiach Rzeczpospolitej, w czasie znanym tylko osobą, o których będzie ta opowieść. Tytułowa bohaterka, pewnego dnia, będąc w bardzo niekorzystnym dla siebie stanie emocjonalnym, podążała do swojego domu, po wymianie zdań między Ukochanym. W skutek, czego jej uczucia zostały zachwiane. Będąc już w domu, powolnymi krokami zmierza do stolika, na którym znajduje się szklanka z wodą. Tak naprawdę jest tam trucizna. Dziewczyna nie wiem o tym. Spragniona, wypija całą szklankę nie zważając na nic. Po chwili odczuwa zmiany w swoim umyśle i zachowaniu. Wypicie wody (trucizny), będzie kluczowym momentem jej istnienia, a może raczej odchodzenia ze świata żywych. Ma jeszcze tylko przed sobą ok. 30 minut funkcjonowania. Teraz zaczyna się walka o życie, o prawdę. Pojawiają się pytania, dlaczego? skąd? Alicja, widzi otaczającą ją rzeczywistość za mgłą, trucizna zaczyna działać. Bohaterka jest jeszcze na tyle świadoma, aby po swych przemyśleniach udać się ponownie do Ukochanego, i przeprosić za swoje zachowanie. Wychodzi wiec z domu i zmierza do swojej Miłości, wśród bezkresnych pejzaży ojczystej ziemi w oddali słychać nadchodzącą burzę, która będzie wzmacniać dramaturgie ukazanej sceny. Alicja powolnym krokiem mija kolejne drzewa, pola i łąki. Najważniejsze jest dla niej, aby dotrzeć do Ukochanego i przeprosić. Już nie zdąży, upada na ziemie. Wokoło widnieją, dziwnym zbiegiem okoliczności dziewanny. Symbolika nieurodzajnej gleby i kruchości. Są one, tak samo wysuszone i bez wyrazu jak dziewczyna. Alicja umiera i nikt nie może jej już pomóc. Jest jeszcze młodsza siostra Weronika, która zobaczywszy w domu rozbitą szklankę i dziwne wyobcowanie w pokoju Alicji, postanawia jej szukać. Szuka, krzyczy i wola głosem zdawać by się mogło, że z samych niebios. Nic i nic, pustka i cisza. Przypomina sobie, że jedyna osoba, która może wiedzieć, gdzie jest siostra, będzie Ukochany Alicji. Biegnie, co sił w nogach i wtem... Następuje reakcja, widzi na drodze coś, a może raczej kogoś. Jej Dusza staje się przepełniona myślą, która prowadzi do pytań, bez odpowiedzi. Są to przeczucia. Podchodzi bliżej i w swoim strachu, chwyta za patyk. Pochylając się ukaże niebawem swojej świadomości marność ludzkiego istnienia. Nie będzie już łez, nie będzie dotyku, rozmowy. Zostaną wspomnienia. Ale o tym jeszcze nie wie Weronika. Teraz, kiedy chmury nadchodzą i roztaczają wnikliwe spojrzenie na ludzki los, podmuchy powietrza stają się coraz silniejsze, zostaje przedstawiony moment, kiedy Weronika, zrozumie, że to już koniec.