O twórczości\r\nSztuka stanowi dla mnie środek wypowiedzi na zastaną rzeczywistość. Kanwą dla moich malarskich inspiracji są wrażenia z otaczającego mnie świata natury, refleksje pozostałe po rozmowach, codzienne emocje.\r\nTworzenie jest dla mnie sferą metafizyczną. Proces tworzenia traktuję jak myśl, która domaga się utrwalenia w materii. Podłoże malarskie i ja toczymy dialog. Dialog zakłada równouprawnienie, jednak z nieco większą kontrolą z mojej strony. „Odpowiedź” dotyczy właśnie tego nadzmysłowego obszaru. Jest refleksją nad tym, co poza człowiekiem, poza cielesnością.\r\n W tworzeniu wychodzę od rzeczywistości, obserwacji zjawisk natury. Inspirują mnie zwłaszcza drzewa, sposób w jaki rosną, żywią się, jak pulsują w nich soki, jak w miarę lat pokrywają młodą korę nawarstwienia - podobnie jak skóra starego człowieka z jej bruzdami w których odbiją się życiowe emocje. Ważny jest dla mnie każdy etap rozmowy z materią powstającego tworu – począwszy od gruntowania, pokrywania płyty bądź deski farbą. W ten sposób zostaje podjęta rozmowa. Nieraz pozwalam już na tym etapie by farba samoistnie określiła kierunek przebiegu dalszej pracy – stosując technikę „gestu” , pozwalając farbie tworzyć formę. \r\nW moich pracach widoczny jest powtarzalny motyw – jest on jakby bardziej konkretną formą wyodrębnioną z płynnego otoczenia za pomocą cięć, kresek, zastosowanej faktury, impast. Opływające „obiekt” otoczenie jest metaforą powstającej w dialogu myśli. Proces myślowy jest dynamiczny i płynny jak rozcieńczona farba. Ta myśl , która się wyodrębnia poprzez fakturowość, jest tym, co w dialogu się „ukonkretnia”, czymś trwałym. Dlaczego w moich pracach występuje powtarzalność motywu? Wydaje mi się, że odpowiedź tkwi w słowach:\r\n„Przez całe życie maluję jeden obraz”. To zdanie przewija się w wypowiedziach wielu twórców, m.in. Tadeusza Brzozowskiego, Piotra Lutyńskiego, Stefana Gierowskiego...\r\n Wertykalizm kompozycji wynika z odniesienia się do sposobu istnienia istot żywych, przede wszystkim człowieka. Przyroda rozwija się, rośnie, kierując się wzwyż, ku temu, co w górze. Podobnie człowiek, który poprzez refleksję pozostawia cielesność, rozwija się duchowo kierując się ku sferze myśli. Dla mnie ta nadzmysłowa sfera rozwija się w dialogu podczas procesu tworzenia.\r\n