Opis obrazu

OGRÓD OLIWNY Wchodził na górę w szarych liści chmurze, w oliwnym krajobrazie szary i zgubiony i złożył ciężar skroni przyprószonych kurzem głęboko w prochu swych gorących dłoni. Po wszystkim to. I to był kres. Teraz mam iść, gdy ślepnąc tracę drogę, i czemu żądasz abym rzekł, żeś jest, gdy sam już Ciebie odnaleźć nie mogę. Już Cię nie odnajduję. Ciebie nie ma we mnie. Ni w innych. Ni w trwaniu kamienia. Już Cię nie odnajduję. Jestem sam. Sam z troską wszystkich ludzi, w ich czuwaniu. Przez Ciebie chciałem im zmniejszyć cierpienia, przez Ciebie, k t ó r e g o n i e m a . O, wstydzie. Później opowiadano: przyszedł anioł. Dlaczego anioł? Ach, to przyszła noc i szeleściła obojętnie nad wezgłowiem. I poruszyli się we śnie uczniowie. Dlaczego anioł? Ach, to przyszła noc. Noc ta nie była z tysiąca wybraną, była jak inne, co mijają nieskończenie: tutaj śpią psy, tam leżą kamienie, ach, smutna, ach ta pierwsza lepsza noc co czeka, kiedy znów nadejdzie rano. Bo aniołowie nie schodzą wezwani przez tak proszących, ani noce wielkie, jasne – wszystko opuszcza tych, którzy się gubią sami, przez swoich ojców rzuceni na pastwę i ze żywota swych matek wygnani.