Back to Top
Zapisuje na serwerze...
Zdolność przeżywania i wrażliwość odczuwania jest czymś szczególnym, to siła naszej egzystencji. Jeżeli potrafimy dać innym możność wspólnego doświadczania piękna, to jakaś cząstka nas – twórców zostaje spełniona.  Zdecydowanie wolę wypowiadać się językiem malarskim. Oddaję głos moim znajomym, którzy chcieli wypowiedzieć się na temat mojej twórczości. Anna Lupa-Suchy
Sztuka Ani to swoiste zamknięte w przestrzeni pejzaże wnętrz i relacji międzyludzkich. \r\nTo swoisty gest refleksji zapis ludzkich zachowań, odczuć, słabostek samotności, zagubienia. Ania umie dostrzec to dostojeństwo marzeń i je uchwycić, przenieść na płótno. To jej radość, lęki – Świadoma prawdziwa potrzeba Tworzenia. Michał Litkiw
„...Świat malarstwa Anny Lupa-Suchy jest szczególną pułapką. Na pozór wszystko tu jest zwyczajne, harmonijnie ułożone i nic nie ostrzega nas, że jesteśmy wciągani w grę, której reguł nie znamy. Dobrowolnie za- puszczamy się w przestrzenie łagodnych klimatów\r\ntych dzieł. Przy użyciu prostych zabiegów malarskich artystka tworzy obrazy pełne pogody, przyjazne człowiekowi, rozpoznawalne. Łatwo je odróżnić od dzieł innych malarzy bo noszą piętno jej osobowości...”Jerzy Miciak
Anna Lupa-Suchy należy do tych szczęśliwych artystów, których poszukiwania twórcze zostały zwieńczone wypracowaniem niepowtarzalnego, rozpoznawalnego na pierwszy rzut oka stylu. Malarstwo to, choć osadzone w figuratywnej tradycji, śmiało i w przemyślany sposób przekracza znane konwencje formalne i znaczeniowe. Człowiek – niewyczerpany temat eksploatowany przez sztukę, jest tutaj ujęty \r\nw formę przenikających się barwnych płaszczyzn. Gra kolorem potęguje wrażenie zanikania granic przedmiotowości i nieprzedmiotowości, a uzyskana w ten sposób materia obrazu zaczyna funkcjonować na wielu poziomach. Oto z jednej strony mamy płótna przyjemnie zaskakujące swoją żywiołową dekoracyjnością, ciekawie rozegrane kolorystycznie, dynamiczne i odważne, radosne czy niepokojące. Z drugiej strony celowo zatarta przez twórczy- nię czytelność mnoży znaczenia i poszerza pole interpretacyjne, zapraszając odbiorcę do podjęcia dialogu z warstwą treściową obrazów. Artystka sama podsuwa tutaj różne tropy, nadając swoim dziełom często wieloznaczne, poetyckie tytuły. Czuje się w tym oddanie tematowi pełne ciepła i mądrości, subtelne obcowanie z tajemnicą Człowieka i człowieczeństwa. Marzena Kamycka
Obrazy Anny Lupa-Suchy. Pierwsze wrażenie, gdy znajdziemy się wśród obrazów Anny Lupy-Suchy, to skojarzenie z malarstwem formistów. (...)Dominującym tematem obrazów jest postać człowieka, często sylwetka, zarys, nie konkret, chociaż wiemy czy pokazana postać to kobieta, młoda dziewczyna, mężczyzna czy chłopiec. Rzadko jednak postacie są naprawdę bliżej scharakteryzowane. Wydaje się, że są rodzajem fantomów, pretekstem do stworzenia nastroju, wrażenia emocjonalnego, uściślonego wielokrotnie przez tytuł pracy. (....) chociaż malarstwo A. Lupa-Suchy jest przedstawiające, to nie temat, jego elementy mimetyczne jest jego konstytutywnym, zasadniczym elementem. Jest nim kolor – często będący równocześnie kreską rysunku, a czasem tylko drobną plamą czystej barwy o nieokreślonej formie. Najczęściej są to większe płaszczyzny barw zmieszanych już na palecie, wielotonowe, Takie operowanie kolorem podkreśla świetlistość obrazów, chociaż trudno jest mówić przy ich okazji o tak tradycyjnych elementach kolorystycznej kompozycji jak światłocień.(...)\r\nW wielu obrazach linie tworzą struktury przypominające błony komórkowe lub naczynia krwionośne widziane pod mikroskopem, co narzuca skojarzenia z preparatami anatomicznymi, tym bardziej że rysunki te pojawiają się na powierzchniach ciał zaludniających płótna. (...)Jedno jest niewątpliwe – obrazy Anny Lupa-Suchy nie są jednoznaczne, oczywiste. Ich odczytanie wymaga namysłu i refleksji, zarówno w warstwie ich treści jak i formy. Dorota Głazek
 Percepcja jest procesem złożonym. Patrząc, zmieniamy kierunek i kąt patrzenia, a na obserwowane przedmioty nakładane są niezliczone informacje podsuwane przez umysł. Artysta nie jest w stanie powielić tego, co niepowtarzalne, ale wynik jego pracy jest jedynym w swoim rodzaju osiągnięciem. Takim wyjątkowym zjawiskiem jest świat przedstawiony na obrazach Anny (...). Czasami jest to zdarzenie z codziennego życia, cza- sami widok gór, łąka kwiatów, czy tańcząca para. Więk- szość z nich ignoruje się lub przechodzi obok nich zauważając jedynie typowe cechy widzianych przed- miotów. Artystka dostrzega w nich dynamiczne właściwości. Odnosi się wrażenie, że portretowane sylwetki ludzkie, rośliny czy krajobrazy są w nieustannym ruchu i napięciu. Deformacje i odkształcenia formy sprawiają, że dostrzegamy w nich ekspresyjne znaczenie. Dzięki nim wyczuwamy charakter ich ruchów: czy jest to spokojne falowanie kwiatowych łodyg na wietrze czy też dynamiczny rytm tańca. Można twierdzić, że obrazy powstały w wyniku przekształcenia za pośrednictwem techniki malarskiej określonej energii. Prace Anny Lupa-Suchy nie są efektem świadomych poszukiwań modnego stylu czy popularnego sposobu wyrażania. Są one uwieńczeniem procesu poszukiwań istoty tego, co widzialne. A tego się nie szuka tylko odkrywa. Aby odkryć prawdę dzieła potrzeba nie tylko szczerości, ale również spontaniczności. To właśnie spontaniczne momenty w naszym życiu stają się chwilami prawdziwego szczęścia. Dla artystki jest to możliwość wyrażenia. Dla odbiorców jej dzieł – świeże wrażenie odniesione przy ich oglądaniu. Życzę tego wszystkim, którzy mają możliwość obcowania z praca- mi Anny Lupa-Suchy. Barbara Firla
OPOWIEŚĆ RÓWNOLEGŁA.Anna Lupa Suchy konsekwentnie uprawia malarstwo symbolu i poetyckiej ekspresji. W centrum uwagi znajduje się tu silnie zmetaforyzowany świat między-ludzkich napięć, przenikań i odniesień o jawnie egzystencjalnym przesłaniu. Oto przesuwa się przed naszymi oczami korowód postaci. Twarze, sylwetki, fragmentacje korpusu, powidoki konturu, obecności sprzed chwili. Artystka spiętrza plany i proporcje. Powstaje wrażenie jednoczesności różnych wymiarów czasu i sytuacji. Postać ludzka opalizuje zatem kontekstami. Rysy twarzy. Idealnie harmonijnie, wręcz szkicowe i idealizowane. Kiedy indziej wykrzywione grymasem niewiadomej emocji. Cielesność. Jawnie zmysłowa, gibka i smukła. Po chwili nagle dekonstruowana, rozbita na detale, „przetykana” obecnością Innego? Obce- go? A może to ta sama obecność ujrzana\r\n w czasie i jego deformacjach?\r\nZnamienne, że Anna Lupa Suchy podejmując ten jakże żyzny artystycznie i obrosły wielka tradycją temat wprowadza oryginalną modulację. Oto niepokojące i nieodwołalnie asocjujące tragizm motywy zostają ukazane w swoiście łagodnej, by nie rzec „pogodnej” aurze barwnych planów. Prawie każdy obraz zdradza fascynację koloryzmem. Fascynację i – dodajmy natychmiast – warsztatową biegłość. Ta sfera, obok figuratywnych i dających się literacko interpretować treści stanowi tu swoistą „opowieść równoległą”. Panują w niej wyraziste, nieraz oparte na kontraście i kontrapunktach, ale emanujące harmonią emocje pozytywne. Nie przypadkowo w tekstach poświęconych temu malarstwu pojawiają się zdania o jego dekoracyjnych walorach. Istotnie. Giętkość miękkich linii, muzyczny wręcz rytm przenikań konturu, gra barwnych plam, wszystko to może z powodzeniem sycić gusta i potrzeby nakierowane na „pozytywne emocje”. Jednakże głębsze wniknięcie w świat przedstawiony Anny Lupy Suchy ujawnia zamysł znacz- nie bardziej ambitny i finezyjny.\r\nPrzyjrzyjmy się raz jeszcze, jak ten tajemny korowód postaci, ich pełni i ich strzępów, ich tańca i ich znieruchomień, ich „jest” i ich „nie ma” tworzy rejon międzyludzkiej tragikomedii. Ulotności sytuacji. Chwilowości form. Przeświadczeń, kształtów, emocji. Wszyscy ze sobą splatani, przenikający się, „sobą nawzajem stwarzani” i z siebie „wynikający”, ale przecież o s o b n i ! Tu każdy jakby zapada się w swoją prywatną czeluść, wpatruje „do wewnątrz”, trwa w pojedynczej i tragicznej próżni.\r\nA przecież błędne koło kreci się płynnie i bez przerwy. Malarka ukazuje na niektórych obrazach kadry tego tańca, coś jak nagłe znieruchomienie w pędzie, ale to tylko moment, stop-klatka żywiołu, który nigdy się nie zatrzyma. Jakże łatwo wpaść przy tego typu egzystencjalnych założeniach w patos. A jeszcze łatwiej w celebrację złowieszczych intuicji. Ton napuszonej anty-estetyki i turpistycznych symboli.\r\nW przypadku interesującego nas tutaj malarstwa owe pułapki zostały szczęśliwie ominięte.\r\nPogodna, „estetyzująca”, dekoracyjna aura skutecznie kontruje możliwość górnolotnych deklaracji czy odczytań . To jest świat p o m i ę d z y. Pomiędzy ekstatyczną radością i rozpaczą. Erotyką (ten wątek omawianego malarstwa zasługiwałby na osobne omówienie!) i rozkładem. Wiarą i przeczuwaniem iluzji. Maciej Szczawiński Katowice, czerwiec 2013 r.

Anna Lupa-Suchy

Absolwentka IWA UMCS w Lublinie.

Inicjatorka i współorganizator wielu cyklicznych imprez artystycznych m. in: Łaziskiego Pleneru Malarskiego, Pleneru Młodych „Impresje Mikołowskie”, pleneru gimnazjalistów „Paryż w malarstwie i rysunku”, konkursu plastycznego „Ze sztuką na Ty”, wystawy „Konfrontacje Nauczycieli”. Doświadczony pedagog sztuki, autorka szeregu innowacjii programów autorskich w zakresie nauczania plastyki. W latach 2004-2006 reprezentowała środowisko plastyczne w ramach obchodów „Dni Polskich” w Rawennie, we Włoszech.
W centrum Mikołowa ma własne atelier - prowadzi galerię sztuki AN-ART.
Jej obrazy znajdują się w zbiorach w Polsce, we Włoszech, Szwajcarii, Kazachstanie, Australii, Kanadzie i USA.
Ma na swoim koncie 30 wystaw indywidualnych i 55 zbiorowych w kraju i za granicą m.in. w Rawennie i w Nowym Jorku.

Swoboda i struktura

Anna Lupa-Suchy to artystka niezwykła, spontaniczna i poszukująca, a jednocześnie w pełni ukształtowana, o ogromnej biegłości warsztatowej, dzięki której nie męczy odbiorcy eksperymentami. Przedstawia obrazy, które są efektem poszukiwań wyrazu malarskiej materii dokonywanych w przestrzeni pracowni. Jak każdy artysta obserwuje i doświadcza świata, a doświadczenie to potrafi w szczególny sposób zapisać, w tym wypadku – namalować. Niezwykłość polega na tym, że obraz, który nam przedstawia nie jest zamknięty w konkretnej chwili, zatrzymany w czasie, ale na naszych oczach się staje, w dynamicznym, totalnym procesie. Jest to tym trudniejsze, że artystka pracuje w konwencji figuralnej, która domaga się kształtu, konkretu. W dodatku ową figurą jest postać ludzka, która w naszym umyśle stanowi matrycę rozpoznawalnej rzeczywistości, wdrukowaną w świadomość i podświadomość, więc wszelkie jej niedookreślenie budzi niepokój.

    Postać w tym malarstwie jest uchwycona w wielu profilach jednocześnie. Jej energia reprezentowana przez kolor nie chce zamknąć się w formie, płynnie tworząc powidoki. Nasuwają się tu odniesienia do poszukiwań i rozwiązań formy przez kierunki Wielkiej Awangardy I połowy XX w.: fowizmu, futuryzmu, ekspresjonizmu czy formizmu w malarstwie polskim. Człowiek w ujęciu artystki również ukazany jest w skomplikowanych relacjach i przemianach, niedookreślony,              a jednocześnie wyrazisty, stworzony z barw, płaszczyzn, linii i światła. Synteza tych czterech aspektów malarstwa decyduje o formalnym bogactwie i charakterze twórczości Anny Lupy-Suchy. Niepowtarzalny efekt artystka uzyskuje dzięki mistrzowskiej biegłości warsztatowej w ujmowaniu     i precyzowaniu struktur.

    Wewnętrzne ustrukturyzowanie materii obrazu to element dyscypliny w tej twórczości, efekt ogromnej pracy, wielu prób i poszukiwań. Kształt i kolor to swoboda, spontaniczność oraz nie poddawanie się ograniczeniom, czyli właśnie to, co w potocznym odbiorze czyni artystę kimś wyjątkowym, wolnym i stanowi powszechny wyznacznik fenomenu artysty. O istocie przekazu tego malarstwa świadczą tytuły cykli, nad którymi artystka pracuje od lat: „Kosmiczny pył” i „Tonacje”.

    „Kosmiczny pył” to refleksja egzystencjalna, człowiek w relacji ze światem, innymi ludźmi   i samym sobą. Uwikłany w zmienny los, niepewny swojej formy i tożsamości, zmysłowy i duchowy zarazem.

    „Tonacje” to nastroje i emocje ewokowane przez kolor. To spontaniczność i energia koloru, która dekonstruuje kształt. To ciągłe poszukiwanie formy, próba jej konkretyzacji w warunkach wszechobecnego, barwnego żywiołu. To człowiek zanurzony w żywiole życia.

    Poetyckie tytuły poszczególnych obrazów poszerzają dodatkowo pole interpretacyjne. Choć obcując ze sztuką, zwłaszcza tak wyrafinowaną, zawsze obcujemy   z tajemnicą.

               Ida Łotocka-Huelle

 

Malarstwo jest dla mnie ...

Jaki był Twój pierwszy sprzedany obraz?

Inspiruje mnie ...

Podziel się z nami swoją ulubioną sentencją

Opowiedz nam kiedy ostatnio zostałeś miłe zaskoczony

Impreza nie jest dobra bez ...

Chciałbym mieć więcej ...

Lubisz noce?

Uwielbiam gdy ...

Kot czy pies?

Gdybyś nie mógł dłużej malować to ...

Ulubione danie? ...

Bach, Elvis czy Madonna

Nieśmiertelność chciałbym spędzić jako ...

Polityka Cookies oraz Polityka Prywatności

Zapoznałem się i akceptuję Politykę Cookies (wykorzystanie przez stronę plików cookies) oraz Politykę Prywatności (w tym Politykę Ochrony Danych Osobowych w rozumieniu RODO)

Akceptuję